|
|
|
|
|
Het verhaal van Dunhja 7 december 2009 Niet alleen zijn er honden in opslag die slecht tegen opsluiting kunnen en daar op afgerekend worden. Ook afstandshonden en zwerfhonden in een dierenopvangcentrum kan dat lot treffen. Het verhaal van Dunhja is zo’n voorbeeld.
Naar aanleiding hiervan werd er door ons contact opgenomen met de beheerster. Deze vertelde ons dat het besluit om Dunhja te laten inslapen nog niet gevallen was. Maar ondertussen werd er op de website wel gesuggereerd dat Dunhja al een baasje had en werd zij in een kennel in een aparte gang gestopt waar geen bezoekers mochten komen. Ook werd na dit gesprek de vrijwilliger na twee jaar trouwe dienst de laan uitgestuurd alleen omdat hij voor deze hond was opgekomen. Dit alles bij elkaar baarde ons grote zorgen. Omdat wij de ervaring hebben dat honden door opsluiting en isolatie zich wantrouwig en agressief kunnen gedragen stuurden wij het beheer en het bestuur een brandbrief met het verzoek Dunhja niet te euthanaseren, maar inplaats daarvan door ons te laten adopteren. Toen daarna bleek dat het dierenopvangcentrum Dunhja wilde testen, hebben wij ook hier tegen geprotesteerd en verzocht om Dunhja eerst in een gastgezin te plaatsen en haar vanuit deze huiselijke situatie met de begeleider/ster van het gastgezin erbij na enkele weken een gedragstest te laten ondergaan. Als reactie hierop kregen wij het heuglijke nieuws dat men Dunhja had laten adopteren door een huskyliefhebber die met haar aan de slag zou gaan. Onlangs nam deze persoon contact met ons op en kregen wij foto’s van Dunhja en een kopie van de brief die zij aan het bestuur en beheer stuurde.
Uit de brief blijkt dat de nieuwe eigenaar de hond zelf als totaal vreemde uit de kennel moest halen en dat Dunhja werd afgeschilderd als een gevaarlijke hond en “ze zouden dat nog wel merken…”
Vanwege het opkomen voor het lot van Dunhja dragen wij de vrijwilliger die zeer onterecht hierdoor de laan werd uitgestuurd graag voor als dierenbeschermer van het jaar bij de Landelijke Dierenbescherming! Onderstaand de kopie van de brief die wij van de nieuwe eigenaar ontvingen:
Afgelopen vrijdag heeft mijn vriend de husky Dunhja bij uw asiel opgehaald. Mijn vriend vertelde dat hij werd gewaarschuwd toen hij Dunhja ophaalde. Er werd hem verteld dat bij de dierenarts meerdere mensen Dunhja in bedwang hadden moeten houden en dat het meer dan verschrikkelijk was; zij had bloeddoorlopen ogen. Dat haar gedrag angstaanjagend was en wij er nog wel achter zouden komen en het zouden zien. Hij moest ook zelf, als totaal vreemde, Dunhja uit het hok halen. Wonderbaarlijk is dat er van een problematische hond zogenaamd angstaanjagende hond al na een halve dag geen sprake meer was. Dunhja is naar ons toe, evenals naar andere mensen en honden, een lieve en sociale hond. Toen mijn vriend haar uit de kennel moest halen was haar gedrag zeer moeilijk en was zij zeer wantrouwend en wilde telkens uitvallen. Maar al halverwege de autorit veranderde Dunhja in dit gedrag doordat zij hoe langer en meer vertrouwen kreeg in hem. Naast dat hij haar duidelijkheid gaf, beloonde hij haar continu op goed gedrag en speelde met haar in de korte pauzes die werden ingelast tijdens de lange autorit. Hierdoor werd Dunhja al tijdens de autorit een meer en meer handelbare hond. Diezelfde avond nog konden mijn vriend en ik haar aaien en viel ze niet langer meer uit. Daarna heeft ze dat tegen geen mens meer gedaan. Voor ons is duidelijk dat Dunhja echt alle vertrouwen kwijt was geraakt en daarom als een onhandelbare puber vol wantrouwen reageerde. Zij miste een huiselijke omgeving en een mens die ze vertrouwde. Wij zijn erg blij dat wij deze lieve, zachte hond genomen hebben. Echter... ik begrijp eerlijk gezegd niet dat het zo ver kon komen, dat u er over dacht om deze schat van een hond te euthanaseren. U vertelde mij bovendien dat ze eerst getest zou worden. Ik ben blij, dat ik haar heb kunnen ophalen voordat ze getest werd want mijn vriend is ervan overtuigd dat ze de test absoluut niet gehaald had in de gemoedstoestand waarin hij haar ophaalde.
In de bijlage vindt u enkele foto’s van Dunhja, die al binnen een dag gemaakt zijn en die duidelijk laten zien dat er van een gevaarlijke hond geen sprake meer is. Dunhja moet heel erg bang zijn geweest bij de dierenarts en het helemaal niet naar haar zin hebben gehad. Ik hoop dat u in de toekomst rekening hiermee wilt houden bij andere honden. Bovenal is een Siberische Husky een toch wel apart ras en daarover goed geïnformeerd te zijn is een absolute must als dierenasielbeheerder en kan veel wederzijds leed voorkomen. Van een collega husky fokker uit Enschede hoorde ik recentelijk, dat asielbeheerders vroeger nog wel eens contact op namen met husky fokkers voor info of specifieke vragen of uitleg. Zij weten namelijk als geen ander hoe het ras in elkaar zit en hoe ze kunnen reageren op situaties en omstandigheden. Misschien een tip voor de toekomst.... |
Een vrijwilliger van dierenopvangcentrum Enschede nam in oktober 2009 contact met ons op in verband met de 4,5 jaar oude husky Dunhja die dreigde geëuthanaseerd te worden.
