|
|
|
Zwartboek
» Spike
(januari 2014)
Voor informatie, advies of jouw hond in het zwartboek, mail dan naar hulpinbeslaggenomenhonden@hotmail.com Spike januari 2014 ingezonden door Larissa Op zondag 29 december 2013 ging ik samen met mijn twee Amerikaanse Staffords (Rex en Spike) de laatste avondwandeling maken. Meestal ging ik dan naar een uitlaatveld wat een wijk verder ligt als waar wij wonen. Zo dus ook deze keer. Ik laat ze beide op het uitlaatveld altijd los als er geen andere honden in de buurt zijn, zodat ze ook lekker kunnen spelen en rennen. Wanneer er een andere hond aankomt dan lijn ik ze altijd aan om problemen te kunnen voorkomen. Nu was ik daar dus die zondagavond en ze waren beide los. Toen kwam er een vrouw aan met een golden retriever en ik liep naar mijn honden toe om ze aan te lijnen (stond er ongeveer 2 meter vanaf). Mijn honden waren al bij haar hond aan het snuffen en zag aan de golden retriever dat hij het niet zo prettig vond omdat hij ingedoken ging zitten en begon met lichtjes te grommen. Meteen toen ik ons Spike wilde aanlijnen beet ons Spike die andere hond in zijn oor en had hem helaas meteen ook goed vast. De mevrouw en ik hebben geprobeerd om hem los te krijgen, echter ging dit dus niet zo gemakkelijk. Toen kwam de echtgenoot van de mevrouw aanrennen en heeft meegeholpen om ons Spike los te krijgen. Dit is gelukkig ook gelukt. Meteen heb ik gevraagd aan de eigenares hoe het met haar hond ging en met haar. En of ze gegevens van mij moest hebben voor eventuele dierenartskosten. Zij heeft toen letterlijk gezegd: "Nou nee hoeft niet als je voortaan de hond maar goed kort houdt en aan de riem". Dus ik zei dat ik dat ook in het vervolg zou doen en meteen riep die echtgenoot van haar: "Ik ga de politie bellen! en ga zorgen dat die hond afgemaakt gaat worden! Het ras zou verboden moeten worden!".
Rond 02.30 's nachts ging bij ons de deurbel en werd er hard op het raam geklopt. Mijn vriend was als eerste beneden en deed de deur open. Stond de politie aan de deur met een huiszoekingsbevel en blijkbaar een bevel om ons Spike in beslag te nemen. Het huiszoekingsbevel hadden ze op papier maar het bevel om de hond mee te nemen niet. Dus ik vroeg of dit zomaar mocht. En de politie zei dat zij het ook niet wisten en nog nooit mee hebben gemaakt maar dat ze van de officier van justitie de hond meteen moesten meenemen. Ik heb het met hun nog gehad over een aanlijnplicht en eventuele muilkorfplicht maar dit was niet te bespreken en de hond moest maar meteen mee. Ik vroeg nog of ik niet eerst mijn kant van het verhaal mocht vertellen voordat ze de hond meenamen. Maar zij zeiden dat eerst de hond mee moest en dat ik daarna mijn verhaal mocht opschrijven. Dus met pijn in mijn hart heb ik mijn beestje laten gaan. En naderhand mijn verhaal gedaan bij de politie. Dit is nu allemaal 2,5 week geleden en ik heb nog niks vernomen van justitie of iemand die mij iets kan vertellen. Heb meerdere malen contact gehad met de politie en Dienst Regelingen, maar zij weten mij alleen te vertellen dat ik moet afwachten wat ze met ons Spike gaan doen. De politie heeft intussen wel laten weten dat de andere partij de dierenartsenkosten vergoed wil hebben door mij en hebben mijn gegevens achtergelaten bij hun. De andere partij wil ook geen persoonlijk contact met mij. Daarnaast heeft de dierenpolitie wel contact met hun gehad volgens de politie en een mail aan hun gestuurd met de juiste beschrijving van het ras en hoe de gang van zaken zijn. Dit omdat de tegenpartij een heel ander en negatief beeld heeft over de Amerikaanse Staffords. Hopelijk krijg ik snel iets te horen en weet ik waar ik en ons Spike aan toe zijn en kunnen we eventuele verder acties ondernemen! Het gaat er soms erg raar aan toe bij justitie. Eerst moest Spike van de officier van justitie midden in de nacht stel op sprong weggehaald worden bij zijn baasje omdat hij een gevaarlijke hond zou zijn en in de opslag getest moest gaan worden. Wordt uiteindelijk na bijna drie maanden de zaak door justitie geseponeerd en kan Spike geheel zonder voorwaarden terug naar huis. Dit ondanks de adviezen in het testrapport van Spike zoals aanlijn- en muilkorfgebod en het volgen van een gehoorzaamheidscursus. Goed nieuws uiteraard voor baasje Larissa en Spike. Neemt niet weg dat de bijna drie maanden opsluiting van Spike volstrekt dieronvriendelijk en zinloos zijn geweest. DJ 18 april 2013 ingezonden door Linda Ik was gisteren aan het spelen met mijn honden, de mechelse herder DJ en de Bull Terrier Bruno. Ik gooide 2 tennisballen door de kamer en mijn honden gingen er achteraan. Daarna heb ik de tennisballen in de achtertuin gegooid en waren ze aan het spelen. Ik was zelf weer naar binnen gegaan. Opeens hoorde ik Bruno grommen en wist ik dat er iets mis was. Ik rende gelijk naar buiten en zag dat ze samen aan het vechten waren. Ze hadden elkaar vast bij het nekvel en schudden eraan. Ik schrok er gigantisch van en sprong meteen tussenbeide en probeerde ze uit elkaar te halen. Dit was niet zo gemakkelijk. Ik probeerde ze los te trekken van elkaar, wat je eigenlijk juist niet moet doen want dan maak je het alleen maar erger. Maar ja, ik was op dat moment van slag en wilde ze zo snel mogelijk uit elkaar hebben. Ook ben ik een paar keer op de honden gaan liggen in de hoop dat het vechten zou stoppen. Op een gegeven moment viel ik en toen voelde ik dat ik in mijn been werd gebeten. Dit is heel begrijpelijk vind ik want de hond is op dat moment waarschijnlijk van slag en blind van schrik. Ik heb ook heel hard om hulp geroepen in de hoop dat er iemand zou helpen om de honden uit elkaar te halen, maar de buren stonden er alleen maar bij en keken ernaar.
Enige tijd later kwam de politie, en ik mocht zelfs niet eens meer mijn eigen huis in om de sleutel te halen, want ze waren ervan overtuigd dat DJ mij weer zou bijten. De ene politieagent zei: "als jij wordt gebeten door die hond dan moeten wij naar binnen om in te grijpen en daar had hij geen zin in". Ook zei hij dat hij de hond dan dood zou schieten; hij had zijn hand al bij zijn wapen. De andere agent lachte hierom. Ik zei dat DJ mij niet zou bijten en dat het alleen maar was gebeurd omdat ik er tussen ben gekomen. Maar volgens de politie was hij vals. Ik ben even later toch stiekem naar binnen gegaan en DJ deed mij helemaal niks. Ik riep hem en hij kwam naar mij toe en ik kon hem gewoon aaien, dit hebben de politiemensen ook gezien. Toen ik de sleutel had ben ik met de overburen naar de huisarts gegaan, daar hebben ze de wond schoongemaakt en gehecht. Moest ook nog even naar Poli-Zuid voor een röntgenfoto voor mijn elleboog, dit was ok. Later werd ik gebeld door de politie. Ze wilden langskomen om te kijken hoe het met mij ging, en ze wilden praten over de hond, "hoe nu nu verder?" Ik had er al niet zo'n goed gevoel bij, het duurde even voordat ze kwamen. Er kwamen 3 politiemannen, waarvan één hondengeleider van de politie zelf. Er werd al snel gezegd dat ze het niet meer veilig voor mij vonden als DJ bij mij bleef, ze beweerden dat hij mij weer zou pakken, maar ik weet dat dat niet zo is. Ik probeerde uit te leggen dat de hond niet vals is maar onzeker, maar volgens hun was hij vals en knettergek. Maar hij is eenkennig en als pup mishandeld. Ze zeiden dat ik weinig keus had en dat DJ sowieso weg moest. Ik kon kiezen: óf meewerken en vrijwillig afstand doen van de hond en dus tekenen dat ik afstand deed van hem, óf ze zouden hem ook meenemen en dan werd hij afgemaakt. Als ik niet mee zou werken zouden ze het via de burgemeester spelen. Later was dit niet aan de orde en had ik dus die 2 optie's. Bij vrijwillig afstaan zouden ze een nieuwe baas zoeken, en als ik niet zou tekenen zou hij alsnog in beslag worden genomen en gelijk afgemaakt. Daarom heb ik maar getekend, omdat ik bang was dat ze hem af zouden maken.
DJ had wel oorontsteking en ik had ook zalf voor zijn oren gekregen. Misschien dat hij daardoor heeft gevochten met die Bull? Ik hoop echt dat hij niet wordt afgemaakt want ik ben ervan overtuigd dat als hij een goede training krijgt waardoor hij zekerder wordt het echt een schat is voor iedereen, voor mij was hij wel altijd lief. update 22 april 2013
De aanleiding dat DJ vorige week in beslag genomen werd was een vechtpartij met Linda's andere hond Bruno in de tuin. Mogelijke oorzaak van de vechtpartij tussen haar beide honden, die nog nooit met elkaar gevochten hadden en dikke maatjes waren, was een oorontsteking waar DJ last van had. Linda wierp zich tussen haar vechtende honden wat erin resulteerde dat DJ haar in het heetst van de strijd in haar been beet. Linda wijt dit bijtincident geheel aan zichzelf omdat ze zich niet tussen haar vechtende honden had moeten storten. Helaas dacht de politie daar anders over en trok de conclusie dat DJ gevaarlijk was en zette Linda met foutieve informatie onder druk om een afstandsverklaring te ondertekenen. De politie vertelde aan Linda dat ze haar hond alleen kon redden als ze de afstandsverklaring tekende, anders zou haar hond DJ afgemaakt worden. Een dag later kwam Linda er achter dat zij door deze foutieve informatie juist het doodvonnis van DJ had getekend. Zij zocht hulp bij de werkgroep Hulp Inbeslaggenomen Honden en schakelde een advocaat in om een klaagschrift te sturen aan de officier van justitie tegen de inbeslagname. Desalniettemin wil justitie de mechelse herder DJ woensdag laten afmaken.
DJ vervult een heel belangrijke plek in Linda's leven en is voor haar onvervangbaar. Als pup is DJ mishandeld, waardoor de hond erg eenkennig, angstig en wantrouwig is naar mensen die hij niet kent. DJ heeft daardoor een sterke band met Linda en heeft haar nooit eerder gebeten. Het afmaken van DJ kan een groot trauma bij Linda veroorzaken. Zij is bereid alles te doen om haar hond terug te krijgen en wil haar andere hond herplaatsen om mogelijke vechtpartijen in de toekomst te voorkomen. Ook maakt zij graag gebruik van de hulp die onze hondengedragsdeskundige aan de officier van justitie heeft aangeboden om DJ te trainen en Linda daarin te begeleiden. Honden zijn zeer sociale dieren en vele zijn dan ook niet bestand tegen het leven in een kennel in de opslag. DJ heeft daarbij ook nog eens slechte ervaringen met mensen omdat hij mishandeld is. Nu hij zonder zijn eigenaar helemaal op zichzelf is aangewezen, zal hij zeer angstig zijn. Na alle stress van het gevecht en het bijten van zijn eigenaar, kan inbeslagname en een kennelverblijf sterk traumatiserend werken op een hond als DJ. Uit pure angst en stress kan hij dan gaan bijten, voor hem is dat dan uit noodweer. Een hond die wantrouwig is naar vreemden kan meestal met positieve training worden geholpen om weer meer vertrouwen in mensen te krijgen. DJ, als trouw en liefdevol maatje van Linda, verdient deze kans! update 24 april 2013 update 25 april 2013 Het komt in het kort hier op neer: de burgemeester is bereid aan te nemen dat er geen sprake is van een (geldige) afstandsverklaring. Wat zou betekenen dat de hond terug moet naar de eigenaar. In verband hiermee neemt de burgemeester in het belang
van de openbare orde en veiligheid op grond van zijn bevoegdheid op artikel 172 derde lid van de gemeentewet de hond DJ vandaag opnieuw in beslag. Hij is voornemens de hond DJ te laten inslapen en niet te herplaatsen. De burgemeester is bereid zijn voornemen hiertoe te herzien als DJ getest wordt met het risico-assessment door Matthijs Schilder. Uit de test zou dan moeten blijken dat DJ resocialiseerbaar is. Dit laatste is wel erg vreemd. Want tot nu toe bleek pas nadat een hond die door Schilder een euthanasieadvies had gekregen nadat het risico-assessment bij hem was afgenomen en de hond door advocaat met toestemming van justitie bij Martin Gaus
terecht kwam dat daar het merendeel van de honden juist wél heel goed te resocialiseren was. Maar deze test, die zoals we wel zeker kunnen weten voor de getraumatiseerde DJ in zijn huidige toestand nergens toe zal leiden behalve tot zijn doodvonnis, mag ook nog alleen onder de volgende voorwaarden:
De burgemeester meent rekening te houden met de psychologische gevolgen die het inslapen van DJ eventueel bij haar teweegbrengt. Linda mag bij het inslapen van haar hond aanwezig zijn. Hij maakt geen gebruik van het aanbod van gedragsdeskundige Margje Koster voor een second opinion omdat hij vindt dat zij vooringenomen standpunten heeft (ze noemde wat verantwoordelijke eigenschappen van Linda over haar hond in haar brief). Daarmee zou de objectiviteit (welke??) van het risico-assessment in het geding komen. Haar aanbod om DJ gratis te trainen zou pas aan bod kunnen komen als DJ volgens Matthijs Schilder resocialiseerbaar is. En dan beslist het asiel daarover. Linda mag alleen betalen voor de kosten van de resocialisatie. Linda gaat hier niet mee akkoord. Ze heeft door haar advocaat bezwaar laten maken tegen dit oneerlijke besluit waarin DJ en zij geen schijn van kans maken. Het is een schande dat de gemeente DJ en Linda niet een eerlijke kans willen geven door DJ eerst tot rust te laten komen, weer vertrouwen te laten krijgen in mensen en hem de kans te geven dat hij en Linda getraind worden om te kijken wat de mogelijkheden voor beide zijn. update 1 mei 2013 update 20 juni 2013
Zowel DJ als Linda doen het daar erg goed. DJ blijkt absoluut niet de gevaarlijke hond waar de opslaghouder hem van betichtte. DJ is nu alweer de zoveelste hond waarvan blijkt dat hij niet tegen de omstandigheden in de opslag kon en dat met de dood leek te moeten bekopen. Wij zijn heel erg blij voor hem en Linda dat hij nu alsnog deze kans krijgt. update december 2013 Naast bijtincidenten kunnen er andere redenen zijn voor een in beslagname. Ook dat gaat soms lang niet altijd even correct en rechtvaardig. De inbeslagname van mijn Berner Sennen honden Sängi en Amora Op 10 maart 2013 kwam de politie bij mij wegens een aangifte van verwaarlozing van mijn twee Berner Sennenhonden. Daarbij is een hond, de teef Amora, in beslag genomen. De reu, Sängi, is door de dierenarts direct in slaap gebracht en afgevoerd naar de destructor. Ik was op het moment van de aangifte gewikkeld in een scheiding van mijn echtgenoot. Daardoor was ik misschien wat minder attent voor de honden. Mijn "ex" was al uit huis. Een vriendin was bij mij in huis. Die werkte zelfstandig als beveiliger met honden. Haar vier werkhonden, Hollandse en Mechelse herders, waren in huis. Omdat die honden en mijn Berners het niet goed met elkaar konden vinden, zaten mijn twee Berner Sennen honden in benches in de garage. Ik was vóór de inval niet thuis, mijn vriendin zou voor alle honden zorgen. Dat heeft zij niet gedaan. Al wat eerder was gebleken dat zij niet oprecht was over haar financiële situatie, zij leefde bijna op mijn kosten. Dat gaf ruzie, ik vond dat ze beter een andere verblijfplaats kon zoeken. Ik denk dat zij als "wraak" de honden niet heeft verzorgd en de aangifte heeft gedaan. Overigens gebruikte zij ook stroombanden en slaag om haar honden "op te voeden".
Amora is naar ik hoop nog steeds goed gezond. Sängi had een grote maagtumor en darmklachten en was sterk vermagerd. Die tumor was niet te opereren, Sängi zou nauwelijks maag overhouden. Daardoor kon hij zijn behoefte niet binnenhouden. De broer en zus wilden perse bij elkaar zijn, daardoor bleef Amora ook niet schoon. Als de opgeroepen dierenarts Sängi op dat moment niet had laten inslapen, had ik dat in de volgende week zelf laten doen. Ik zal niet ontkennen dat op het moment van controle de situatie zó was dat de politie redelijk kon besluiten dat de honden verwaarloosd waren. Maar dat was, zoals ik al schreef, de situatie van dat ene moment. Als de honden niet in beslag waren genomen maar er een week later opnieuw gecontroleerd was, zou Sängi toch gewoon zijn ingeslapen en gecremeerd. Amora zou weer gewoon goed verzorgd in huis wonen. Ik heb nooit een afstandsverklaring getekend. Het ergste voor mij en familie is dat Sängi, een lief huisdier, zomaar naar de destructor is afgevoerd. Ik had zelf willen zorgen dat Sängi netjes gecremeerd zou worden. Een overleden huisdier beschouwen als "te verwijderen dierlijk materiaal" (zoals beschreven door de destructor Rendac), is de meest gevoelloze vorm richting de eigenaar die zijn hond heeft liefgehad. Dezelfde soort gevoelloosheid geldt ook voor Amora. Dat een verwaarloosde hond tijdelijk elders wordt geplaatst is nog te begrijpen. Maar dat niet heel snel wordt uitgezocht wat er feitelijk aan de hand is en de hond dan terug naar huis gaat vind ik heel erg. Het besluit om een huisdier definitief elders te plaatsen kan volgens mij pas worden genomen na deugdelijk onderzoek van alle omstandigheden, niet tijdens een eerste inval. Ik begrijp ook niet waarom bij een klacht over dierenverwaarlozing direct en zonder nader onderzoek zo'n uitgebreide politiemacht moet worden ingezet. Er kwam meer dan één herkenbare politieauto bij! Een eerste controle door een inspecteur in burger zou genoeg geweest zijn. Door al die politieophef wordt mijn naam in de buurt beslist niet beter. Puberhond Lizzy kansloos gedood door Justitie 1 augustus 2012 Justitie houdt zich niet aan overheidsbeleid om hond eerst te testen
De buren belden vervolgens de politie, en beide honden werden in beslag genomen. Door de emoties over haar gewonde dochter en de politie die druk uitoefende besloot Anita afstand te doen van Lizzy. Ze zag het niet zitten dat Lizzy terugkeerde in de gezinssituatie, waar ook een klein kind woonde. Anita wilde dat Lizzy herplaatst zou worden. De politie zei dat dit niet mogelijk was. De Werkgroep Hulp Inbeslaggenomen Honden heeft echter wel degelijk eerder al aan het OM aangeboden te willen helpen deze honden te herplaatsen. Wij hebben contact met een goed asiel die deze honden niet zomaar wil opgeven. Niettemin is de pas 9 maanden oude Lizzy op 5 juli gedood in opdracht van Justitie. Zij werd niet eens van te voren getest! Justitie handelt hiermee in strijd met het overheidsbeleid inzake problemen met honden, zoals de voormalig minister van
LNV, mevrouw G. Verburg, heeft vastgelegd in haar brief van 12 december 2008 aan de Tweede Kamer. In deze brief kondigde zij aan dat de Regeling Agressieve Dieren (RAD) per 1 januari 2009 zou vervallen. Indien bij een bijtincident de rechtmatige
eigenaar afstand heeft gedaan van de hond, werd de volgende procedure vastgesteld:
Zoals bekend vindt de Werkgroep Hulp Inbeslaggenomen Honden de wijze waarop de honden nu zonder eigenaar getest worden vanuit een situatie die zeer traumatiserend kan werken en het testresultaat kan beïnvloeden een schande. Desondanks heeft de hond dan nog altijd meer kans dan als zij gelijk zonder test gedood wordt. Het laat zich raden hoeveel anonieme honden van eigenaren die hun hond opgeven ditzelfde lot ondergaan. Anita vindt het heel erg dat zij onder druk van de omstandigheden afstand heeft gedaan. Vooral nu ze weet dat wij haar met de herplaatsing hadden willen helpen. Dit is het verhaal van mijn hond Diva Mijn hond Diva is een Rednose pitbullteef van 9 maanden oud. Donderdag 21 juni 2012 werd ik gebeld door mijn moeder die mij vertelde dat mijn hond Diva en haar hond Lizzy, een Mechels herderteefje van ook 9 maanden oud, mijn zus hadden aangevallen. Diva en Lizzy, die al die tijd daarvoor de dikste vriendinnen waren en altijd leuk stoeiden, waren opeens gaan vechten. Mijn moeder en zus probeerden toen tussenbeide te komen, waarna beide honden mijn zus aanvielen en beten. Mijn zus moest daarna naar het ziekenhuis voor haar verwondingen. De politie kwam omdat de buren hen hadden gebeld. Met als gevolg dat beide honden toen op bevel van de politie meegenomen werden door de dierenambulance. Diva en Lizzy waren zeer rustig na dit incident en lieten zich rustig meenemen door de dierenambulance.
Later op de avond kwam er een agent langs die ons een bevel tot inbeslag name gaf. Hij vertelde dat de honden binnen twee weken weer terug mochten vanwege het feit dat het in eigen huis en familie was gebeurd. Maar na twee weken werd ik gebeld dat mijn hond Diva nog niet terug mocht komen. Welke reden dat had kreeg ik niet te horen. Mijn zus had namelijk geen aangifte gedaan tegen ons. Onder druk van de politie en de omstandigheden heeft mijn moeder afstand gedaan van Lizzy.
Ondanks het bijtincident wat voorgevallen is staat mijn familie en zus, die het slachtoffer daarvan was, achter mijn beslissing dat ik mijn hond terug wil. Ik heb daarom een advocaat in de arm genomen. Mijn advocaat vertelde mij dat ik direct een aangetekende brief naar de politie moest sturen met daarin verwoord: dat ik mijn hond terug wil, er geen afstand van doe en niet wil dat zij gedood wordt. Volgens mijn advocaat moest dit omdat als je dit na zes weken niet schriftelijk liet weten, ze je hond alsnog mochten afmaken. De politie zelf had hierover niets aan mij verteld. Vooralsnog wacht ik nog steeds op antwoorden en een reactie van de politie. Geen van allen willen mij te woord staan en geen van allen wil mij vertellen waarom Diva nog in een opslag zit. Ik mis haar heel erg en hoop dat mijn advocaat mij kan helpen met het terugkrijgen van mijn geliefde hond Diva. Vanmorgen hoorde ik van mijn advocaat dat de rechtsbijstand mijn advocaat niet wil vergoeden omdat ik volgens hen zelf voor mijn hond zou kunnen opkomen ... update december 2012 update 25 januari 2013 Diva was 9 maanden toen ze samen met haar even oude maatje Lizzy na een bijtincident in huis in de opslag belandde. Lizzy kreeg doordat er afstand van haar werd gedaan geen enkele kans van justitie: ze werd gelijk afgemaakt.
Diva kwam timide, bang, te mager en met wonden uit de opslag. Gelukkig is ze nu, na een aantal dagen weer thuis te zijn, alweer een stuk blijere hond aan het worden. Bono † 18 juli 2012 Dit is het verhaal van onze hond Bono. Bono is een mix van een Mechelse herder en een Deense dog, 6 jaar oud en een reu. Op 30 juni 2012 waren wij op een bedrijfsfeestje en onze vriendin paste op de kinderen. Dit was niet de eerste keer dat wij een oppas hebben gehad.
Wij vermoeden dat zij de hond bij de halsband heeft gepakt of hem bij de kont heeft geduwd om hem de slaapkamer in te bewegen, maar weten dit niet zeker omdat zij dit ontkent. Dat brengt ons meteen bij zijn eerdere bijtincident. Tijdens het doen van een boodschapje was Bono buiten vastgebonden met zijn riem aan een paal. Een jongedame van ongeveer 16 dacht de hond wel even te aaien, terwijl mij vroeger toch is geleerd nooit vreemde honden te aaien, en toen zij in de buurt kwam van zijn halsband gaf hij haar een waarschuwende beet in de hand. Zou hij namelijk echt goed bijten, dan blijft er niks over van die hand. Bono is namelijk vrij groot en weegt een kleine 50 kilo. Dit resulteerde in een aanlijnplicht en muilkorfgebod. Maar terug naar het heden. Onze oppas vluchtte hierop het balkon op en belde de politie. De polite verscheen enkele minuten vóór ons op ons adres en sloeg de deur in. Kinderen natuurlijk in paniek door alle commotie. Toen wij aankwamen stonden er maar liefst 3 politiewagens en 2 ambulances voor de deur. Wij liepen omhoog en zagen een heleboel agenten en ziekenbroeders in onze flat. De politie had de hond in onze slaapkamer opgesloten. Mijn vrouw liep daarop de slaapkamer in en trof daar Bono al kwispelend aan. Zij lijnde Bono aan en nam hem rustig mee naar beneden.
De agenten aldaar vertelden ons dat Bono meegenomen moest worden, ondanks het feit dat onze oppas geen klacht indiende of aangifte deed. Op het politiebureau moest de hond zijn behoefte doen, dus liepen mijn vrouw en een agent buiten met de hond, waarop de agent zei dat Bono totaal geen agressies gedrag vertoonde. Onze oppas heeft slechts oppervlakkig verwondingen, geen hechtingen of iets dergelijk. Sinds het incident hebben wij geen informatie meer verkregen over Bono, ook niet na een paar telefoontjes van ons. Hij zit nu ergens in het land in een hok met buitenplaatsje. Niet erg diervriendelijk, je zou het bijna dierenmishandeling noemen
voor een hond van zijn postuur. De hele familie mist Bono en ziet hem het liefst zo spoedig mogelijk weer thuis. Maar de verhalen die wij op het internet vonden bieden daarop niet veel hoop, aangezien wij lazen dat sommige honden langer dan 1 jaar in de opslag zaten. Het geluk is dat hij vrijwel elk jaar tijdens onze vakantie, zonder problemen overigens, in een pension zat. Op 11 november 2012 zou Bono eindelijk naar huis komen met een aanlijn- en muilkorfgebod. Terwijl de eigenaren zich verheugden op zijn thuiskomst kregen ze het nare telefoontje dat Bono opnieuw in beslag genomen werd omdat hij de opslaghouder zou hebben gebeten toen deze Bono een muilkorf om wilde doen. De vraag is waarom de opslaghouder het muilkorven niet heeft overgelaten aan de eigenaren zelf met wie Bono vertrouwd was. Bekend was immers van Bono dat hij er niet tegen kan als onbekenden in de buurt van zijn halsband komen. update december 2012 Roco † november 2010
Roco is een grote jongen; een grijze mastino kruising cane corso van wel 65 kilo. Dat zal er mede voor gezorgd hebben dat er omstanders bang zijn geraakt toen Roco op straat zonder baas blaffend rond rende. Na een kwartier ontdekt een van Roco's eigenaren zijn uitbraak en treft hem buiten de poort blaffend aan bij een groep mensen die bezig is om hem met latten en een balk weg te jagen. Hierdoor raakt Roco zichtbaar in paniek en schiet in de verdediging. Wat uiteindelijk resulteert in blauwe plekken en een bijtwond waarvoor er een tetanusprik nodig is. In dit licht is het goed om te weten dat een grote en sterke hond als Roco, als die werkelijk bijtgraag zou zijn, makkelijk ernstige scheur- en bijtwonden kan veroorzaken, wat dus niet gebeurd is. Roco wordt door de eigenaar gevangen, waarna hij gelijk inbeslaggenomen wordt. Door de slachtoffers wordt aangifte gedaan. Roco is één van die honden die zichtbaar niet tegen de isolatie van de opslag kan. Hij is daar onbenaderbaar, bang en agressief. Ondanks dat de hond duidelijk getraumatiseerd is, doodsbang en daardoor niet te testen, stelt de tester Roco op 9 september toch bloot aan enkele testonderdelen waardoor de hond alleen maar banger wordt. Zo wordt Roco voor zijn hok bedreigd door de tester die hem aanstaart en een slagbeweging maakt, wordt er een pop aan een stok tegen de tralies van zijn hok aangeduwd, wordt er een paraplu vlak voor zijn hok open- en dichtgeklapt en wordt er een kunsthond voor zijn hok gezet. Roco bijt niet, maar laat slechts zien hoe ontzettend bang hij is. Uit de informatie van de opslaghouder blijkt dat Roco al die maanden aan zijn lot is overgelaten. Roco krijgt enkel voer en een schoon hok. Hij is niet één keer geaaid en uit niets blijkt uit het verslag in het testrapport dat de opslaghouder ook maar enige poging heeft gedaan om het vertrouwen van de bange hond te winnen. De tester komt door een niet afgemaakte test die op deze wijze nooit afgenomen had behoren te worden en een opslaghouder die deze hond aan zijn lot overlaat tot de schandalige en onrechtvaardige conclusie dat Roco geéuthanaseerd dient te worden. Roco heeft nooit eerder gebeten en was altijd een lieve hond. De eigenaren vechten nu voor Roco's leven en willen dat Roco een rechtvaardige kans krijgt. Zij willen dat Roco op hun kosten bij Martin Gaus wordt geplaatst om te herstellen van zijn door de isolatie opgelopen trauma, zodat hij weer vertrouwen kan krijgen in mensen en daarna echt getest wordt. Wij hopen dat Roco deze kans krijgt. Roco's strafzaak moet nog inhoudelijk behandeld worden. update 18 januari 2011: Roco is één van die honden die zichtbaar niet tegen de isolatie van de opslag kan. Hij is daar onbenaderbaar, bang en agressief. Door de opslaghouder is Roco geheel aan zijn lot overgelaten. Uit het verslag van het testrapport blijkt dat de opslaghouder geen enkele poging heeft gedaan om het vertrouwen van de bange hond te winnen. Ondanks dat de hond duidelijk getraumatiseerd is, doodsbang en daardoor niet te testen, stelt de tester Roco op 9 september toch bloot aan enkele testonderdelen waardoor de hond alleen maar banger wordt. Roco bijt niet, maar laat slechts zien hoe ontzettend bang hij is. De tester kwam door een niet afgemaakte test die op deze wijze nooit afgenomen had behoren te worden en een opslaghouder die deze hond aan zijn lot overliet tot de schandalige en onrechtvaardige conclusie dat Roco geëuthanaseerd diende te worden. Wij zijn blij dat Roco nu met hulp van veel aandacht en geduld in ieder geval een kans gaat krijgen. update 8 maart 2011:
De eigenaren stonden toen voor een afschuwelijk dilemma: ervoor kiezen om Roco in te laten slapen zou voorkomen dat Roco terug in isolatie naar de oude opslag zou worden gebracht om daar uiteindelijk na de rechtzaak gedood te worden. Het getuigt van veel moed en liefde voor hun hond dat de eigenaren gekozen hebben voor het welzijn van Roco. Hierdoor heeft Roco vlak voor zijn dood nog kunnen spelen met hen en is hij in hun vertouwde nabijheid rustig in slaap gevallen om daarna niet meer wakker te worden. Roco was één van die honden die zichtbaar niet tegen de isolatie van de opslag kon. Cady november 2010
Cady is hierdoor flink in de war en zoekt steeds naar hem. Het gezin rouwt en is daardoor niet in staat om Cady de zo nodige training te geven. Ze krijgt alleen eten en wordt uitgelaten. Cady wordt onrustiger en begint te blaffen naar alles wat ze buiten ziet. De buurjongens openen regelmatig het tuinhek waardoor Cady achter ze aan gaat rennen. De buurman vindt dat Cady maar weg moet en klaagt bij de politie. Daarna volgen er in korte tijd meerdere incidenten. Bij het eerste incident wordt Cady op de stoep aangereden door een jongetje op een wakeboard. Cady schiet uit en pakt zijn broekspijp, waardoor de jongen op de grond valt. Hierna ontstaat er een hetze tegen Cady: brieven worden in de buurt verspreid over een gevaarlijke zwarte herder die een kind zou hebben aangevallen en men wordt aangeraden aangifte te doen. De familie gaat na dit incident met Cady naar een gedragstherapeut en krijgt een gentle leader om Cady makkelijker te corrigeren. Maar wanneer Cady losgelaten wordt op een stil stuk gaat het weer mis: onverwachts komt er een skelter langs, gevolgd door een fiets. Cady rent erop af en springt lomp tegen het kind aan. Het kind lijkt niets te mankeren maar is erg geschrokken van de grote zwarte hond. Weer gaat er een brief rond in de buurt en komt de wijkagent langs met het verhaal dat Cady ook nog eens een teckel zou hebben gebeten. Al gauw blijkt dat dit helemaal niet kan kloppen, omdat Cady in die periode met de familie op vakantie was. De familie gaat naar een andere hondengedragstherapeut en krijgt individueel gerichte training. De therapeut raadt een muilkorf aan en daarom wordt Cady in de auto gezet voor de dierenwinkel, met het idee om de muilkorf in de auto te passen. Maar de verkoopster wil dat er in de winkel gepast wordt en wil, ondanks waarschuwingen, het passen van de muilkorf zelf doen. Met het gevolg dat Cady in haar broek hapt en een scheur veroorzaakt wanneer zij de muilkorf van Cady af haalt en zich omdraait. Iemand van de Hondenbrigade komt langs die Cady bekijkt en observeert. Ook bekijkt hij de muilkorf en zegt dat Cady wel los mag lopen als ze haar muilkorf om heeft.
Wanneer de politie arriveert wordt Cady na het opnemen van de verklaringen in beslaggenomen en naar een opslag gebracht. Daar is zij na ruim een maand getest. Cady heeft wonder boven wonder de test redelijk goed doorlopen en het advies dat daaruit is gekomen is dat zij herplaatst mag worden. Maar wanneer er binnen 3 maanden geen nieuwe baas voor haar gevonden wordt dient zij geëuthanaseerd te worden. Onduidelijk is waarom Cady niet naar huis mag terugkeren, want de gedragstester heeft geen enkele moeite genomen om een goed beeld te krijgen van de eigenaresse. Dat Cady slechts drie maanden de tijd krijgt om een nieuw huis te vinden terwijl asielhonden daar veel langer over mogen doen moet wel een geldkwestie zijn. De eigenaresse wil dat Cady de kans krijgt om naar Martin Gaus te gaan en weer thuis te komen. update 7 december 2010: update 12 januari 2011: Anders dan bij de eerste test, is nu ook de bekwaamheid van de eigenaresse om met Cady op een goede manier om te gaan, in de beoordeling meegenomen. Ondanks dat Cady de test niet helemaal goed doorliep, mag ze nu toch met een aanlijn- en muilkorfgebod naar huis samen met haar eigenaresse. Over een half jaar wordt Cady opnieuw getest. In de tussenliggende tijd zal Cady samen met haar eigenaresse een gedragstraining volgen. Ubik juli 2009
In het park raakte Ubik in gevecht met een andere hond. Na de vechtpartij wilde de oppas met Ubik het park verlaten, maar werd staande gehouden door de politie. Een politieagente vroeg om het identiteitsbewijs en strekte haar hand uit richting de oppas om het identiteitsbewijs aan te pakken. Ubik, nog vol adrenaline door het gevecht, zag dit als een bedreiging en hapte naar de hand van de agente. De hand van de agente werd hierdoor geschampt (er was geen bijtwond), maar de agente was bang geworden en Ubik werd in beslaggenomen. De bazin van Ubik keerde gelijk terug naar Nederland en zocht een advocaat om hem terug te krijgen. In juli is dat gelukt: Ubik is, welliswaar onder zware voorwaarden van o.a. aanlijn- en muilkorfgebod, nu gelukkig weer thuis bij zijn bazin! Ruby juli 2009
De eerste keer zou Ruby geëuthanaseerd worden vanwege de RAD, maar die verviel. Toch wilde de officier haar laten doden omdat de opslagkosten te zwaar wogen en een test van de opslaghouder dat adviseerde, maar daar stak de advocaat bijtijds een stokje voor. Daarna werd duidelijk dat ze toch getest zou worden met het risico-assessment dat minister Verburg liet ontwikkelen. Ruby werd daarop door gedragsbioloog Matthijs Schilder in de kennel getest. Ruby zat toen al 11 maanden geïsoleerd in een kennel en was hierdoor zo bang geworden dat ze pas durfde te eten als ze alleen was. Hierdoor was ze nauwelijks te testen, met als resultaat het advies: euthanasie. In februari 2009 mocht Ruby met hulp van onze inmenging herstellen bij Martin Gaus. Daar bleek zij een lieve hond. Ze slaagde met vlag en wimpel voor de test die opnieuw door Matthijs Schilder werd afgenomen en mocht terug naar haar baas. Deze was echter lichamelijk erg achteruit gegaan en bleek niet langer in staat controle over zijn hond Ruby te hebben. Nog geen maand later zat Ruby opnieuw in de opslag. Ruby was tegen een vrouw opgesprongen die later een blauwe plek op haar been had. De Werkgroep schreef de Officier van Justitie een brief met het verzoek om Ruby niet het slachtoffer van de onbekwaamheid van deze eigenaar te laten worden. Zij deed Justitie het voorstel om Ruby te laten adopteren door een gedragstrainster van Gaus. De officier stemde hierin toe. Groot was de teleurstelling over Ruby: de trainster die haar wilde adopteren trok zich terug omdat zij niet aan de voorwaarden kon voldoen. De coördinator van de Werkgroep belde na enige tijd naar Justitie om te horen of al bekend was wat er met Ruby ging gebeuren. Zij kreeg te horen dat er besloten was tot euthanasie en dat telefoontjes over deze hond niet meer doorgeschakeld mochten worden. Om Ruby toch nog een laatste kans te geven bood de werkgroepscoördinator aan dat zij zelf Ruby onder strenge voorwaarden wilde adopteren, met de belofte aan Justitie dat zij de hond alsnog zou laten inslapen als het niet zou gaan. Bij uitzondering werd de euthanasie uitgesteld en het voorstel in een brief aan de officier voorgelegd. Op haar verjaardag kreeg de coördinator telefonisch te horen dat Justitie akkoord ging: een mooier cadeau was niet denkbaar. Het gaat nu prima met Ruby, ze is een lieve hond die een vriendelijk en enthousiast karakter heeft. Van een genetisch gevaarlijke hond, zoals in de Zembla-uitzending van 31 mei 2009 over Ruby gesuggereerd werd, is geen sprake. Wel van een gespierde hond die graag opspringt en scherpe nagels heeft en wat onbehouwen kan zijn omdat ze haar kracht niet kent. De RAD, de isolatie van de inbeslagname, het slechte imago van deze honden dat voornamelijk door de verkeerde eigenaren ontstaan is, en een eigenaar die de controle verloor werden deze hond bijna fataal. Zie ook het filmpje van Martin Gaus over Ruby in haar nieuwe thuis: update 5 oktober 20091: Nieuw thuis voor vier keer ter dood veroordeelde hond
Ruby was in 2009 regelmatig in het nieuws omdat zij lange tijd angstig en geïsoleerd in een opslag zat en daar op afgerekend dreigde te worden. Nadat Ruby in maart 2009 eindelijk vrij kwam na een periode van herstel bij Martin Gaus en zij
geslaagd was voor de levenstest, zat zij nog geen maand later opnieuw in de opslag omdat de eigenaar de hond niet langer onder controle had. Als reactie daarop verzocht de Werkgroep in een brief aan de Officier ernstig te overwegen om uit gevoel
voor rechtvaardigheid de hond te herplaatsen in plaats van te doden. Ruby heeft het in haar nieuwe thuis erg naar haar zin en is lief en sociaal naar de andere huisgenoten en het bezoek. Voor wie meer wil weten over de voorgeschiedenis van Ruby: De eerste keer zou Ruby geëuthanaseerd worden vanwege de RAD, maar die verviel. Toch wilde de officier haar laten doden omdat de opslagkosten te zwaar wogen en een test van de opslaghouder dat adviseerde, maar daar stak de advocaat bijtijds een stokje voor. Daarna werd duidelijk dat ze toch getest zou worden met het risico-assessment dat minister Verburg liet ontwikkelen. Ruby werd daarop door gedragsbioloog Matthijs Schilder in de kennel getest. Ruby zat toen al 11 maanden geïsoleerd in een kennel en was hierdoor zo bang geworden dat ze pas durfde te eten als ze alleen was. Hierdoor was ze nauwelijks te testen, met als resultaat het advies: euthanasie. In februari 2009 mocht Ruby met hulp van onze inmenging herstellen bij Martin Gaus. Daar bleek zij een lieve hond. Ze slaagde met vlag en wimpel voor de test die opnieuw door Matthijs Schilder werd afgenomen en mocht terug naar haar baas. Deze was lichamelijk erg achteruit gegaan en bleek niet langer in staat controle over zijn hond Ruby te hebben. Nog geen maand later zat Ruby opnieuw in de opslag. Ruby was tegen een vrouw opgesprongen die later een blauwe plek op haar been had. De Werkgroep schreef de Officier van Justitie een brief met het verzoek Ruby niet het slachtoffer van de onbekwaamheid van deze eigenaar te laten worden. Zij deed Justitie het voorstel Ruby te laten adopteren door een gedragstrainster van Gaus. De officier stemde hierin toe. Groot was de teleurstelling over Ruby: de trainster die haar wilde adopteren trok zich terug omdat zij niet aan de voorwaarden kon voldoen. De coördinator van de Werkgroep belde na enige tijd naar Justitie om te horen of al bekend was wat er met Ruby ging gebeuren. Zij kreeg te horen dat er besloten was tot euthanasie en dat telefoontjes over deze hond niet meer doorgeschakeld mochten worden. Om Ruby toch nog een laatste kans te geven bood de werkgroepscoördinator aan dat zij zelf Ruby onder strenge voorwaarden wilde adopteren met de belofte aan Justitie dat zij de hond alsnog zou laten inslapen als het niet zou gaan. Bij uitzondering werd de euthanasie uitgesteld en het voorstel in een brief aan de officier voorgelegd. Op haar verjaardag kreeg de coördinator telefonisch te horen dat Justitie akkoord ging: een mooier cadeau was niet denkbaar. Het gaat nu prima met Ruby, ze is een lieve hond die een vriendelijk en enthousiast karakter heeft. Van een genetisch gevaarlijke hond, zoals in de Zembla-uitzending van 31 mei 2009 over Ruby gesuggereerd werd, is geen sprake. Wel van een gespierde hond die graag opspringt en scherpe nagels heeft en wat onbehouwen kan zijn omdat ze haar kracht niet kent. De RAD, de isolatie van de inbeslagname, het slechte imago van deze honden dat voornamelijk door de verkeerde eigenaren ontstaan is, en een eigenaar die de controle verloor werden deze hond bijna fataal. Zie ook het filmpje van Martin Gaus over Ruby in haar nieuwe thuis: update 12 april 2011: Gelukkig was de verantwoordelijke Officier van Justitie bereid dat in te trekken en Ruby te laten adopteren door de coördinator van de werkgroep Hulp Inbeslaggenomen Honden. Ruby is inmiddels alweer tien jaar oud. Een redelijke hoge leeftijd, maar bejaard is zij nog lang niet. Integendeel, zij wordt met de dag speelser. En dat is allemaal te danken aan haar nieuwe vriendin Angel die onlangs bij haar is komen wonen. Angel is erg gek op Ruby en Ruby is erg gek op Angel. Iedere dag spelen en knuffelen die twee met elkaar. Het is een mooi stel samen.
Boby april 2009 Boby is een grote mensenvriend, maar houdt niet van andere honden. Boby werd inbeslaggenomen nadat hij een hondje dat pal voor zijn deur voorbij kwam had doodgebeten. Ook viel hij onder de Regeling Agressieve Dieren. Boby werd bij de opslaghouder waar hij geïsoleerd zat opgesloten en maandenlang niet uit zijn kennel gehaald. Boby kon slecht tegen de isolatie en kreeg op beide voorpoten likwonden door chronische stress. In november 2008 werd hij vanuit deze situatie in de opslag getest met het risico-assessment en kreeg hij een euthanasieadvies omdat hij baknijd had en uitviel naar de testhond. Verder vertoonde hij geen agressie. Boby werd de vierde hond die op verzoek van de advocaat van Justitie mocht herstellen bij Martin Gaus en de eerste hond bij wie de test van het risico-assessment door Martin Gaus zelf werd afgenomen. In de gedragstest die eerder in november bij Boby was afgenomen telde heel erg de mening van de opslaghouder mee. De man verklaarde bang te zijn voor Boby en hem niet te kunnen aanlijnen in zijn kennel en geen voerbak of speeltjes af te durven pakken. Vreemd genoeg waren de bevindingen bij Martin Gaus totaal anders. Boby liet zijn pijnlijke poten die ontstoken waren toen hij binnenkwam in zijn kennel verzorgen door verschillende verzorgsters, liet zich in zijn kennel aanlijnen en een snoetenband en hoofdhalster om doen zonder ook maar enige vorm van agressie te vertonen. Boby slaagde voor de test en mocht later van de rechter naar huis. Gino april 2009 Gino heeft helemaal niets gedaan. Zes jaar lang was hij een fijne hond voor zijn bazin. Toen die echter overleed, nam de politie hem mee en zette hem in een kennel van Justitie. Vanaf dat moment viel Gino enkel om zijn uiterlijk onder de Regeling Agressieve Dieren. De nabestaanden mochten hem niet terug hebben. Gino leek geluk te hebben toen de regeling in juni werd afgeschaft. Hij zou naar huis mogen, naar de nabestaanden van zijn overleden baasje. Die wilden hem heel graag hebben, ook om nog iets voor hun overleden dierbare familielid te kunnen doen.
Maar toen begon de pech voor Gino weer:
De opslaghouder die Gino bij Martin Gaus bracht trok de door de verdoving nog zwaar versufte hond ruw de auto uit en smeet hem op de grond. Hierdoor viel Gino plat op zijn zij op de grond. Gino kreeg bij Martin Gaus drie weken veel aandacht en training. En hij slaagde voor de test! Gino is nu eindelijk na een jaar weer thuis. Missy † maart 2009 Missy heeft op tien oktober 2007 een (kleine) hond dood gebeten en werd op 11 oktober 2007 in beslag genomen. Missy viel onder de oude Regeling Agressieve Dieren. Op 12 juni 2008 werd aan de eigenares van Missy meegedeeld dat de RAD werd ingetrokken en dat bij Missy een gedragstest zou worden afgenomen. Op 28 december 2008 is Missy aan een gedragstest onderworpen. De test is uitgevoerd door M.B.H. Schilder (diergeneeskundige). In het hiervan opgestelde rapport heeft de heer Schilder geconcludeerd dat het risico dat Missy voor de maatschappij met zich meebrengt moet worden ingeschat als hoog. De heer Schilder heeft de navolgende aanbeveling gedaan: "Op basis van haar vriendelijke gedrag naar bekende mensen, haar vriendelijke maar wat terughoudender gedrag naar onbekende mensen, haar gevaar voor vermoedelijk vooral kleine honden luidt
de aanbeveling:
Ondanks dat Missy verder een aardige hond voor mensen was en zij met een aanlijn- en muilkorfgebod geen gevaar vormde voor andere honden en haar baas bereid was om met haar te trainen moest Missy door deze aangescherpte regel van minister Verburg toch dood. Bandit zat bijna twee jaar vast februari 2009
Lola kwam na een klein jaar weer thuis. Maar Bandit bleef vast zitten. Na bijna twee jaar kwam Bandit eindelijk tot grote vreugde van zijn baas begin februari 2009 onder zware voorwaarden weer thuis. Bandit was een maand daarvoor goed door het risico-assessment heen gekomen. Al die tijd had de baas van Bandit hem niet meer gezien en ook niet gehoord hoe het met zijn hond ging. Dit zorgde voor een zware psychische aanslag op het leven van de baas van Bandit. Boran december 2008
Pas na zes weken werd er een gedragstest afgenomen, waarbij Boran slaagde voor het enige onderdeel (de pop) wat bij hem afgenomen werd. Desondanks adviseerde de gedragsdeskundige de hond af te laten maken. Een tweede test, op verzoek van de eigenaar, werd door het OM geweigerd. Diverse hondengedragsdeskundigen, waaronder Martin Gaus, verklaarden dat de test ( » lees hier het testverslag) zeer onprofessioneel was afgenomen en dat het advies om de hond te doden volkomen ongefundeerd was. Martin Gaus stelde in zijn verklaring dat Boran zeer veel leed was aangedaan door hem zes weken lang zonder een wezen die hij zijn vertrouwen kan geven en waarmee hij een band kan opbouwen, te huisvesten. Boran dreigde ter dood veroordeeld te worden op het feit dat hij niet tegen de isolatie van de inbeslagname kon en daardoor onbenaderbaar was geworden. Doordat eigenaar Hugens en zijn negenjarige dochter Amber, Comité Dierennoodhulp, Stichting Rechten voor al wat leeft, de Sophia-Vereeniging tot Bescherming van Dieren en enkele hondengedragsdeskundigen, waaronder Martin Gaus, zich voor
een rechtvaardige behandeling van Boran hebben ingezet keerde het tij voor Boran uiteindelijk. Boran mocht als eerste hond in de Nederlandse geschiedenis tot rust komen bij de familie Gaus en herstellen van zijn door de inbeslagname opgelopen
trauma alvorens er een test
(risico-assessment)
bij hem werd afgenomen. Nadat Boran daar liefdevol enkele weken was opgenomen slaagde hij voor de test en kwam hij na een half jaar vlak voor de kerst eindelijk weer thuis.
17-12-2008
Rocko september 2008
Rocko's bazin was die nacht onverwachts vertrokken om een vriend in crisis te helpen. Zij had vergeten de tuindeur te sluiten. Rocko had de pech dat binnen korte tijd al wat mutaties op zijn naam verzameld waren bij de politie. Zo ging hij twee keer achter de schapen aan waardoor er een schaap verdronk. En beet hij een vrouw in haar hand die hem in zijn nekvel greep terwijl hij in vuur en vlam met een andere hond aan het vechten was. Hij kreeg hierom een aanlijn- en muilkorfgebod. Het blaffen in de tuin bleek de bekende druppel. De rechter verklaarde Rocko tijdens de zitting als verbeurd ondanks het feit dat van een werkelijk uitbraakgevaar geen sprake leek te zijn. De bazin van Rocko is hiertegen in hoger beroep gegaan. Rocko zit nog steeds in de opslag.
» Rocko eindelijk thuis
(7-12-2009)
Voor informatie, advies of jouw hond in het zwartboek, mail dan naar hulpinbeslaggenomenhonden@hotmail.com
Of bel: 06-40709218 |
Dus ik probeerde de meneer nog wat te kalmeren en dat het niet nodig was omdat ik al met de eigenares wat af had gesproken en dat het zo goed was. Heb hun ook verteld
dat ze nog nooit een andere hond hebben gebeten en altijd erg lief zijn. Toen ging deze meneer naar binnen en haar echtgenote ging mee met de hond. Ik dacht dus dan zal het wel goed zijn en ga ik naar huis.
Ik kreeg ook te horen dat ze de politie gingen bellen en dat ze wilden voor de buurt dat de hond wegging. Want ze hebben bijna allemaal een hekel aan DJ omdat hij veel blaft
en te beschermend is.
Ze hebben me behoorlijk onder druk gezet en ik was natuurlijk al erg van slag door de ruzie tussen de honden. Ik snap er ook niets van, want de honden waren
altijd dikke maatjes.
De in april 2013 in beslag genomen mechelse herder DJ heeft van de burgemeester van de gemeente Overbetuwe uiteindelijk toch nog een kans gekregen. DJ is in mei overgebracht naar een hondentrainer
die met DJ aan de slag is gegaan. Ook DJ's eigenaresse Linda wordt bij de training betrokken.
Ik heb de honden altijd goed gezond en verzorgd gehouden; lieve huisdieren. Bij hun geboorte zijn zij direct gechipt, zij zijn steeds wanneer nodig door de dierenarts
gecontroleerd en ze hebben steeds alle nodige injecties gehad. Ik heb ze absoluut nooit verwaarloosd.
Moeder Anita en haar oudste dochter grepen in, waarna de dochter door beide honden gebeten werd en naar het ziekenhuis moest.
Het is nu ruim een maand geleden dat mijn hond Diva in beslag is genomen en sindsdien heb ik helemaal niets meer over haar gehoord van de politie of van justitie.
Het is gelukt: Diva is doordat haar baasje Kimberly op ons aanraden een andere advocaat nam eindelijk weer thuis.
Rond half tien belde de oppas ons dat er een duif de keuken in was gevlogen en daardoor de hond een beetje door het dolle heen ging. Ik vertelde haar dat zij de hond
met een koekje naar de slaapkamer moest lokken en daar de hond moest opsluiten.
Op 16 juli ontsnapt de anderhalf jaar oude Roco uit een tuinpoort in IJmuiden en is rondjes gaan rennen door de buurt.
Soms gaat het niet zoals je wilt en dat is dan een heel hard gelag. Zo ook met Roco.
Cady is een jong zwart mechelaarteefje van anderhalf jaar oud dat samen met een andere hond in een gezin is opgegroeid. Wanneer ze een half jaar oud is overlijdt onverwachts
de man die zij al die tijd als haar baas beschouwde.
Op zes augustus wordt Cady uitgelaten door de dochter des huizes en gaat het weer mis. Cady heeft blij liggen rollen in het gras waardoor haar muilkorf gedeeltelijk
losgeraakt is. Daarna rent ze enthousiast het fietspad op en rent nieuwsgierig af op twee mensen die ze in de verte ziet lopen. De vrouw die de hond uit de verte ziet aankomen raakt gelijk in paniek. Hierdoor gaat Cady, eenmaal ter plekke, om
haar heen springen, hapt naar haar wapperende pareo en raakt daarbij haar bil. De vrouw is woedend, belt de politie en bedreigt de dochter met de dood. De dochter wacht op de politie om haar verhaal te kunnen doen.
Ubik komt uit Italié en was zoals vaker in Amsterdam aan het logeren bij zijn bazin. Normaal woont hij bij de ouders van zijn bazin in Italié
waar hij een grote tuin heeft waar hij fijn in kan spelen.
In januari 2008, toen de Regeling Agressieve Dieren (RAD) nog van kracht was, sprong Ruby tegen een peuter op en werd hierom inbeslaggenomen, al had
zij verder geen bijtwond veroorzaakt. Ruby werd daarna vier keer ter dood veroordeeld, maar ontsprong telkens de dans.
Hij mocht niet meer naar huis, maar bleef gevangen in afwachting van de werkelijke test. In november werd hij opnieuw getest en toen kreeg hij voor de tweede
keer een euthanasieadvies. De advocaat van Gino nam toen contact op met Martin Gaus en daar mocht hij herstellen voordat er een nieuwe test bij hem werd afgenomen.
Bandit is een Amerikaanse bulldog die werd opgepakt omdat hij samen met de andere Amerikaanse bulldog Lola en huisgenote een geit had doodgebeten.
Beide honden werden in beslag genomen en vielen onder de inmiddels afgeschafte Regeling Agressieve Dieren.
De twee jaar oude rottweiler Boran werd met veel tam-tam in beslaggenomen na een licht bijtincident. Door een schrikreactie bij een bushokje had de hond
een hand geschampt.
Rocko is een nog jonge onstuimige kruising herder die samen woonde met twee andere honden.